هر انسان باایمان، در این واقعیت ذره ای تردید به خود راه نمی دهد که قطرات باران به اراده و خواست و طبق قانون خدا بر زمین فرومی بارد و قوانین طبیعی تنها، هیچ نقش و بهره ای در ریزش باران نخواهند داشت.
قرآن در آیات متعددی به این واقعیت تصریح می کند و می فرماید:
«وهو الذی ارسل الریاح بشرا بین یدی رحمته و أنزلنا من الساء ماء طهورا.» [۱] .
یعنی: و اوست که پیشاپیش رحمت خود، بادها را به مژده دادن فرستاد. او از آسمان آبی پاک نازل ساختیم.
«و الله الذی أرسل الریاح فتثیر سحابا.» [۲] .
یعنی: و خداست که بادها را می فرستد تا ابرها را برانگیزاند.
«و أرسلنا السماء علیهم مدرارا.» [۳] .
یعنی: و بر ایشان از آسمان بارانهای پیاپی فرستادیم.
«و أرسلنا الریاح لواقح فأنزلنا من السماء ماء.» [۴] .
یعنی: و ما بادهای آبستن کننده را فرستادیم پس از آسمان آبی نازل ساختیم. «و لئن سألتهم من نزل من السماء ماء فأحیی به الأرض من بعد موتها لیقولن
[صفحه ۵۰۸]
الله.» [۵] .
یعنی: و اگر از آنان بپرسی: «چه کسی از آسمان باران فرستاد و زمین مرده را بدان زنده ساخت؟» خواهند گفت: «خدای یکتا!»
«و نزلنا من السماء ماء مبارکا فأنبتنا به جنات و حب الحصید.» [۶] .
یعنی: و از آسمان آبی پربرکت فرو فرستادیم و بدان باغها و دانه های درو شدنی رویانیدیم.
«و ینزل علیکم من السماء ماء لیطهرکم به.» [۷] .
یعنی: و از آسمان برای شما بارانی فرو می فرستد تا شست و شویتان دهد.
«و أنزلنا من السماء ماء بقدر.» [۸] .
یعنی: و از آسمان به اندازه ی نیاز آب فرستادیم.
این آیات شریفه، به روشنی تصریح می کند که بادهایی که ابرها را به حرکت می آورند و آنها را بسوی شرق و غرب و شمال و جنوب می برند همه ی اینها تنها به فرمان خدا و خواست وقدرت او انجام می گیرد.
و نیز تصریح می کند که: اندازه و نسبت باران نیز به خواست خدا و طبق برنامه ی اوست همانگونه که این مطلب از آخرین آیه به روشنی دریافت می گردد.
از این رو با توجه به این آیات، هیچ تردیدی نمی ماند که این رحمت آسمانی همواره به دستور خدا و اذن او بر زمین و زمینیان نازل می گردد.
[صفحه ۵۰۹]
گاهی این رحمت الهی از برخی شهرها و کشورها در برخی سالها به دلایل خاصی قطع می گردد، به همین جهت است که در فقه اسلامی در این شرایط به خواندن نماز «استسقاء» یعنی: طلب باران از خدای مهربان، فرمان داده شده و توصیه گردیده است که به هنگام کم شدن نزول باران و خشک شدن نهرها، این نماز را با اخلاص برگزار کنند.
و مورخان و محدثان آورده اند که پیامبر خدا صلی الله علیه و اله و سلم در شرایط مشابهی از پروردگار خویش، طلب باران و سیراب شدن زمین را نمود و از پی آن، آسمان ابری و بارانی گردید و باران بسیاری بارید و دشتها و دره ها لبریز از آب گردید.
و نیز در روایات آمده است که: امیرمؤمنان علیه السلام و برخی از امامان اهل بیت علیهم السلام نماز استسقاء خوانده اند و با پایان یافتن نماز پراخلاص آنان، باران باریده است و همه ی اینها، نشانگر این واقعیت است که بارش باران یا عدم بارش آن، به خواست و اراده ی خداست.
از این رو، جای شگفتی ندارد اگر خدا بخواهد رحمت و بخشایش افزونتر خویش را بر زمینیان ارزانی دارد و آسمان به فرمان او باران بسیاری فرو ریزد که در سراسر تاریخ انسان جز عصر نوح که آب همه ی کره زمین را فرا گرفت، نظیر نداشته باشد.
و ریزش این باران بی سابقه و بی نظیر در همان سالی که امام علیه السلام در آن ظهور می کند انجام گیرد.
نگارنده بطور دقیق به یاد ندارد که آیا این عنایت خاص الهی، ویژه ی خاورمیانه همچون حجاز، عراق و… است یا همه جهان و تمامی بشریت را در برمی گیرد؟
بدینوسیله اعلامیه های جهانی برای نزدیک شدن هنگامه ی ظهور نجات بخش انسانها حضرت مهدی علیه السلام است.
همو که دوران حکومتش، دوران تمامی خوبیها، برکتها، شادمانیها و طراوتها، برای زمین و زمان، گیاه و حیوان، روزگار رفاه، آسایش، آزادی و نیک بختی انسان
[صفحه ۵۱۰]
است.
اینک یک روایت از روایاتی که دربردارنده ی این نوید برای مردم روی زمین است ترسیم می گردد:
امام صادق علیه السلام فرمود:
«اذا ان قیامه مطر الناس… مطرا لم یر مثله.» [۹] .
یعنی: آنگاه که هنگامه قیام او فرا رسد -در ماه جمادی و ده روز از ماه رجب-بارانی بی همانند بر مردم می بارد، بارانی که نظیر آن دیده نشده است.
و در بیان مرحوم شیخ مفید، در مورد نشانه های ظهور گذشت که:
«آنگاه این سلسله نشانه ها به ۲۴ روز باران پیاپی و فراوان پایان می پذیرد و خداوند بوسیله ی آن، زمین را پس از مردنش زنده می سازد و برکات آن را آشکار می کند.»
پی نوشت

ادامه مطلب