http://mobarakena.ir/uploads/n00493835-b.jpg

حضرت امیرالمومنین علی(ع) علاوه بر اصل غیبت و علل آن، به طولانی بودن و سختی این دوران نیز اشاره نموده­‌اند؛ از جمله در روایتی که شیخ صدوق در کتاب کمال الدین ذکر کرده چنین آمده است:

لِلْقَائِمِ‏ مِنَّا غَیْبَهٌ أَمَدُهَا طَوِیلٌ کَأَنِّی بِالشِّیعَهِ یَجُولُونَ جَوَلَانَ النَّعَمِ فِی غَیْبَتِهِ یَطْلُبُونَ الْمَرْعَى فَلَا یَجِدُونَهُ [1]


براى قائم ما غیبتى است که مدّتش طولانى است، گویا شیعه را در دوران غیبت او مى‌‏بینم که جولان مى‏‌دهد مانند جولان چهارپایان، چراگاه را مى‌‏جویند امّا آن را نمى‌‏یابند؛


چنانچه مشاهده می‌­شود آن دوران هنگامه‌ای سخت و دشوار توصیف شده است. این دوران آن قدر دشوار و فتنه‌انگیز است که بسیاری دست از ولایت برمی‌دارند و به دنبال دیگران می‌­روند چنانکه در حدیثی که اصبغ بن نباته از علی (ع) نقل کرده چنین آمده است:


أَمَا لَیَغِیبَنَّ حَتَّى یَقُولَ الْجَاهِلُ مَا لِلَّهِ فِی آلِ مُحَمَّدِ حَاجَهٌ.[2]
او غایب خواهد شد تا به حدی که نادان گوید: خداوند را در آل محمّد حاجتى‏ نیست.


البته با وجود این سختی‌ها وعده امام به پایداران و استقامت‌­کنندگان -و به بیان کامل منتظران- نیز وعده‌­ای بی نظیر است چنانکه در ادامه روایت کمال ­الدین چنین آمده است:


أَلَا فَمَنْ ثَبَتَ مِنْهُمْ عَلَى دِینِهِ وَ لَمْ یَقْسُ قَلْبُهُ لِطُولِ أَمَدِ غَیْبَهِ إِمَامِهِ فَهُوَ مَعِی فِی دَرَجَتِی یَوْمَ الْقِیَامَهِ[3]
بدانید هر که در آن دوران در دینش استوار باشد و قلبش به واسطه طول غیبت امامش سخت نشود او در روز قیامت‏ هم درجه من است.



و یا در حدیث دیگری از ایشان آمده است:


الْمُنْتَظِرُ لِأَمْرِنَا کَالْمُتَشَحِّطِ بِدَمِهِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ.[4]
منتظر امر ما مانند کسى است که در راه خدا به خون خود درغلطد.



قومی به جد و جهد نهادند وصل دوست
قومی دگر حواله به تقدیر می­‌کنند



حال سؤال اینجاست که چگونه می‌­توان در این عصر پرآشوب در دین پایدار ماند و دست خود را از حجت خدا جدا نکرد و چگونه می­توان منتظر حقیقی بود؟ امیرمؤمنان به این پرسش چنین پاسخ می­‌گویند:



… فَلَا یَثْبُتُ فِیهَا {فی الغیبه} عَلَى دِینِهِ إِلَّا الْمُخْلِصُونَ الْمُبَاشِرُونَ لِرَوْحِ الْیَقِینِ الَّذِینَ أَخَذَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِیثَاقَهُمْ بِوَلَایَتِنَا وَ کَتَبَ فِی قُلُوبِهِمُ الْإِیمانَ وَ أَیَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ‏.[5]

ثابت نماند در آن غیبت بر دینش مگر مخلصانى که روح یقین را دریافته‌‏اند آن کسانى که خداى عز و جل پیمان ولایت ما را از آنها گرفته و ایمان در دلشان نوشته شده و آنها را بر وحى از جانب خود یاری کرده است.


بنابر احادیث بالا می­‌توان نتیجه گرفت صبر، اخلاص، یقین و ولایتمداری و البته توفیق الهی شرط به سلامت گذر کردن از دوران دشوار غیبت است.

نه اینکه جمعه فقط صبح زود بیدارند
که کار منتظرانت همیشه بیداری است


منبع: besuyezohur.ir

پی نوشتها ادامه مطلب